Naar Bangkok
Mahan Air
Bangkok
Maha Chai
Siam Niramit
Halloween in Bangkok
Nachtleven van Bangkok
Eindelijk was het dan zover. Ik kon weer naar Thailand.
Op de bewuste dag ging ik al om 5 uur in de ochtend op weg. De avond er voor had
ik nog een Middagdienst gewerkt tot 23.30 uur en was eenmaal thuis gekomen niet
meer naar bed gegaan.
De auto had ik geparkeerd in Rotterdam op de Slinge vlakbij de metro. Ik had de eerste metro en was zelfs net op tijd voor de bezorgers van het gratis krantje de 'Metro". Dus had ook nog het laatste nieuws tot mijn beschikking.
Na de metro stapte ik op station Rotterdam CS over op de trein naar Utrecht CS. Een intercity die maar 2 tussenstops had. Dus was ook lekker vlot op Utrecht. Hier moest ik wachten op de internationale trein naar Duitsland. Ik was zo vroeg dat ik bijna 1 uur te vroeg was op Utrecht. Tijdens het rondwandelen op Hoog Catharijne merkte ik dat ik zelfs te vroeg was om naar een toilet te kunnen, deze waren allemaal nog gesloten.
Toen het eenmaal tijd was om het perron op te zoeken, ging ik aan de mensen daar eens vragen waar ik kon verwachten dat de wagons ongeveer zouden stoppen. Op het ticket stond immers een wagon nummer en stoel nummer vermeld. De meeste reizigers was dit helemaal niet bekend, merkte ik. Ook degene die al in de trein zaten, bleken gewoon maar ergens te zijn gaan zitten. Maar het viel ook niet mee om te zien wat het wagonnummer en ook nog stoelnummer was. Aan de buitenkant van de wagons zag ik al helemaal geen wagonnummers. Ik ben maar de wagon binnen gestapt die voor me stond, dat bleek wagon 24 te zijn. Ik moest in wagon 23 zijn. Stoelnummer was nummer 11. De wagon betrad ik blijkbaar aan de kant van stoel 100 nog wat. Een blik in wagon leek het mij onwaarschijnlijk dat er meer dan 100 stoelen waren, maar toch maar de wagon verder in gelopen. En uiteindelijk stoel 11 gevonden naast stoel 13. Er werden dus verscheidene nummers overgeslagen. De trein was lekker breed, maar schommelde heviger heen en weer dan de intercity die ik eerder had. Toen de trein een stuk in Duitsland was, ging ik wat beter opletten, want moest niet vergeten in Dusseldorf uit te stappen. In Duisburg werd de mogelijkheid geboden om daar over te stappen op de trein naar het vliegveld van Dusseldorf, dit toch maar niet gedaan. Vond dat wel verwarrend, iedere keer zo'n omroep.
Eenmaal in Dusseldorf moest ik op zoek naar het perron voor de trein naar het vlegveld, dit wat nog niet zo makkelijk te vinden. En ook in Duitsland wordt bezuinigd op personeel merkte ik veel; kaartjes automaten, weinig informatiebalies. Maar uiteindelijk ben ik toch op het juiste perron gekomen. Eenmaal in deze trein naar het vliegveld een ritje van 12 minuten viel mij op dat alle tussenstations trouw werd omgeroepen aan welke kant de trein verlaten diende te worden op elk station dat aangedaan werd.
Eindelijk op het vliegveld van Dusseldorf moest ik nog naar de juiste verdieping met de vertrekbalies, gelukkig waren er meerdere mensen op zoek en gezamenlijk kwamen we op de juiste verdieping. De balie van Mahan Air (balie 266) was nog een aardige wandeling: wat hebben ze toch veel balies daar in Dusseldorf!!! Bij de balie aangekomen, stond er maar 1 gezin voor me, dus zou snel geholpen zijn, maar dat bleek precies de traagste klant te zijn, dat ik uiteindelijk naar de balie van de buurvrouw verwezen werd. Ik had binnen 1 minuut mijn instapkaarten en was op weg naar een Duits biertje.
Eerst op zoek op het vliegveld naar de vertrekgate, die had ik snel gevonden en er naast was een barretje, dus dat was makkelijk en een leuk muziekje op de achtergrond maakte het wachten aangenamer. Heb met een biertje een plekje bij het raam opgezocht met uitzicht op de slurf waar mijn vliegtuig zou komen te staan. Deze kwam ongeveer 1 uur voor vertrek aan. Dus ik schatte in dat er wat uitstel zou optreden. De passagiers in dit toestel moesten namelijk eerst uit stappen en daarna moest er natuurlijk nog een bezem door het vliegtuig.
Het vliegtuig ging uiteindelijk 3 kwartier te laat de lucht in. Aan boord werd niet lang na het opstijgen eten rond gedeeld. Het leek mij het gebruikelijke vliegtuig eten, maar vond het deze keer niet zo lekker. Het vlees smaakte mij niet, dat heb ik laten liggen. Heb alleen een broodje met smeerkaas op. En het dessert, maar dat bleek gewoon yoghurt. Tijdens de vlucht ben ik wel een paar keer in slaap gevallen, dus dat schoot lekker op. En ongeveer 1 uur voor de landing werd er nog een gebakje uitgedeeld.
Op het vliegveld van Teheran werd aan overstappende passagiers een tegoedbon voor een drankje en versnapering uitgeeld. Ik koos voor thee en een appel muffin. De overstap duurde zo'n 3 uur.
Het vliegtuig naar Bangkok vertrok redelijk op tijd, dus was al snel weer op weg. De 2e vlucht had wel meer last van turbulentie, maar ben wederom een aantal malen in slaap gesukkeld, waardoor de vlucht redelijk snel voorbij was voor mij.
Het vliegen met Mahan Air is me 100% mee gevallen. De stoelen waren lekker ruim voor de beenruimte, qua breedte blijft het altijd beperkt. Je moet tijdens het eten altijd al je armen in houden om niet je buurman of -vrouw te hinderen. Er werden echter geen films afgespeeld. Dus je moest jezelf bezig houden gedurende de momenten dat je niet kon slapen.
's Morgens om 7.30 uur landde we in Bangkok. Ik was lekker snel door de immigratie balie, omdat ik zag dat er net een geopend werd toen ik aan kwam lopen. Ook mijn koffer kwam lekker snel van de band af rollen. Zodoende was ik al rap op zoek naar de sky train vanaf het vliegveld de stad in.
Die sky train is een goede uitvinding. Kostte 15 Baht voor een kaartje naar de stad (station Phayao) waar ik overstapte op de lijn naar station Nana. Dit kaartje kostte trouwens maar 25 Baht. Bij Nana wist ik een hotel (Swan Inn) voor een paar dagen verblijf in Bangkok; kostte 700 Baht per nacht.
Iemand wel eens beelden gezien van dat treintje in Thailand, waarbij vlak voor de trein langs een markt komt alle luifeltjes en wat nog meer over het spoor hangt weg gedraaid wordt en wanneer de trein dan voor bij is, wordt alles weer teruggedraaid?
Ik heb dat ritje met die trein gemaakt. Kostte maar 10 Baht voor een enkele reis en durende ongeveer een uur. Een aantal weken geleden was er ook al zoiets in de Telegraaf over te lezen onder de kop van: "Boemeltreintje van Bangkok naar Maha Chai".
Ik was met de sky trein naar station Wongwian Yai gegaan en daar een tuktuk genomen die me voor 50 Baht naar het station bracht. Dat ritje met die tuktuk duurde wel 5 minuten, want we stonden voor 4 minuten voor een rood licht.
Vond de hele trip op de heenreis eigenlijk tegenvallen vanwege dat ik in die wagon in de stank zat. Alle uitlaatgassen komen gewoon die trein binnen. Ook heb ik wel eens vaker getreind in Thailand en dan kwamen er mensen langs om eten en drinken te verkopen, die mistte ik nu. Ook was wat onduidelijk of we het eindpunt bereikt hadden. Iedereen stapte uit, dus deed ik dat ook maar, maar anderen stapten alweer in. Voor de terugreis blijkbaar.
In Maha Chai heb ik wat over de markt al daar geslenterd en heb bij de rivier gewandeld. Zag hier ook een oude verdedigingslinie van wat oude kanonnen, na nog een wandeling door het park en nog wat eten ben ik weer teruggegaan.
De terugreis was qua stankoverlast veel beter, zal dan wel aan de windrichting gelegen hebben. Maar ook hier was de aankomst op het eindstation weer verwarrend.
De tuktuk terug naar de metro was weer 50 Baht en duurde nu wat langer omdat we om een hele rotonde heen moesten in plaats van gewoon straatje keren.
Siam Niramit is een theater voorstelling van traditionele Thaise cultuur. Het laat zien hoe het er in het oude Thaise rijk aan toe gaat.
Op de website staat een tekst om uit te printen met telefoonnummer voor de taxi, indien je een taxi wilt nemen. Ik ben gewoon met het openbaar vervoer gegaan. Zorg dat je met de metro uitstapt op station "Thailand Cultural Center". Stap hier uit bij "Exit 1". Daar zal iedere avond een taxi komen om gasten gratis naar het theater te vervoeren. Dat taxiritje duurde misschien 3 minuten.
Er was ook een ruime parkeergelegenheid. Voor bussen en particulieren. De parkeerruimte was voor nog geen 25% bezet, dus dat stemde me hoopvol dat het niet uitverkocht was. Ik kwam er zoals altijd op de bonnefooi aan.
Na het kaarje gekocht te hebben, 1500 baht, ben ik naar binnen gegaan. Gelijk kwam er een Thaise vrouw in klederdracht op mij af voor een fotomoment, later kon ik die foto dan kopen voor 200 Baht. Hierna kwam ik op een binnenplaats waar een paar olifanten stonden. Al snel werd omgeroepen dat het theater open ging en we ons naar de ingang van de zaal konden begeven. Hierbij volgde eerst een strenge controle, want het was niet toegestaan om camera's mee naar binnen te nemen. Hier werd dus streng op gecontroleerd en er was een hele garderobe ingesteld waar werkelijk op een zeer professionele manier de camera's in bewaring gegeven konden worden. Hierna kon het theater betreden worden.
Het theater was erg groot. Ik schat in wel 50 meter breed minimaal. Ik zat in het 2e vak van het podium gezien en redelijk in het midden. Het waren net bioscoopstoeltjes, dus ze klappen omhoog als je opstaat. Gelukkig zat ik niet te ver voor aan, anders had de voorstelling voor mij op een tenniswedstrijd geleken. Ook was het theater erg hoog en donker, hierdoor had ik bij binnenkomst even het idee dat we in de buitenlucht zaten, maar later bleek dat toch niet zo te zijn.
Voordat de voorstelling begon was er een filmdoek, veel kleiner dan in bioscopen hangt, dat gebruikt werd voor mededelingen. Bijvoorbeeld waar de nooduitgangen zaten, en welke uitgang door welk vak het best genomen kon worden. Ook werd dat doek tijdens de show gebruikt om het verhaal te vertellen.
De show duurde ongeveer anderhalf uur was razendsnel voorbij. Op het podium werden in rap tempo allerlei vervoeringen vertoond, waarbij telkens een nieuw decor nodig was. De decors waren van alles; huisjes, rijstvelden, boten, olifanten en geiten. Ongeveer halverwege de show bleek er tussen het podium en het publiek een soort van gracht te liggen, dat merkte ik pas toen een van de artiesten in de show in de gracht sprong. Daarna werd de gracht nog gebruikte.
Vooraf zoeken op internet leverde niet echt resultaat op waar je in Bangkok moest zijn voor Halloween. Maar in de meeste uitgaansgelegenheden in Nana Plaza en Soi Cowboy zijn de meeste wel leuk verkleed. Anderen niet, maar dat kan mijn persoonlijke smaak zijn.
Alleen een paar foto's voor de liefhebbers.
Ik mocht zowaar foto's nemen in een gogo op Nana Plaza!!
En filmen!!