Van Koh Phangan naar Koh Samui
Van Koh Phangan naar Koh Samui
Ongeveer een volle dag na de Full Moon party ging ik Koh Phangan verlaten. Op loopafstand van het Delight Resort is er een veerdienst naar koh Samui. Dit is dus een veerdienst tussen Had Rin op Koh Phangan en de Big Boedhha op Koh Samui.
Er zijn ongeveer 4 vaarten per dag van af beide oevers. Dus 8 totaal. De vaart duurt ongeveer een uur.
het kaartje kostte maar 200 Baht, dat viel me nog mee. Het aan boord ging ook redelijk vlot. De bemanning pakte de bagage van de passagiers aan en stapelde dat op elkaar op het dek, zodat er een grote berg van diverse koffers voor onze ogen verscheen. Nadat iedereen met zijn bagage aan boord was, vertrokken we.
Er werd rustig gevaren en het was rustig op zee. En na een uurtje waren we aan de overkant.
Nadat we aan de steiger aangemeerd waren liet de bemanning het ons zelf uit zoeken met de bagage. Dat werd dus een enorme puinhoop. De meesten wilde zo snel mogelijk hun bagage hebben om het eiland op te gaan. Maar dat is was lastig wanneer je bij de 1e passagiers was, die aan boord kwam, want dan zat je koffer ergens onderaan de stapel.
Ik zag mijn koffer wel, maar daar lagen een aantal koffers boven, dus besloot het maar af te wachten totdat mijn koffer van zelf vrij zou komen en dan kon ik dit tafereel eens lekker aankijken.
Op enig moment sprong er een gozer op de berg met koffers, pakte er een op, vroeg van wie die was en gooide de koffer naar de persoon toe. Na een kwartier had hij zijn eigen koffer op die manier te pakken en verdween gelijk. Ondertussen waren er een hoop koffers vrij komen te liggen die door de diverse eigenaren werden meegenomen en op enig moment zag ik mijn kans schoon om ook mijn koffer te pakken.
De steiger was niet erg solide vond ik. Maar kon blijkbaar wel een hoop hebben. Toen ik van het steiger kwam, werd ik opgewacht door diverse taxi's. ze hadden allen wel zin in eenvrachtje, maar de prijzen waren divers. Eentje vroeg gerust 1000 Baht voor de rit naar Lamai, maar ben in een andere gestapt voor 500 baht. Nog steeds te veel voor Thailanden een ritje van 15 minuten. Maar op Koh Samui hebben de taxi's daar aardige afspraken overgemaakt.
Op Lamai heb ik mij laten afzetten bij het Magic Resort. Het is een eenvoudig resort aan het strand met kamers langs een pad dat van de weg naar het strand leidt. Kostte waren 1000 baht per nacht en koelkast. Ook tv, maar dat vind ik altijd minder belangrijk. Eigenlijk gaat het om bed, toilet en douche. Koelkast in een echt goedkope kamer zal ik niet missen, maar wanneer je een aardige cent betaald voor de kamer is dat de 1e luxe die er bij hoort.
Lamai is een dorp op Koh Samui. Er is een lange winkelstraat, met een paar zijstraten. Uiteraard horen daar behalver winkels ook restaurants en barretjes bij. Behalve in de vele restaurants kun je ook eten bij de markt op het plein bij de boksring. Was goed en goedkoop.
Eenmaal op Koh Samui heb ik weer een brommertje gehuurd en ben het eiland rond gereden.
Hier wat beelden van deze rondreis.
Deze knul verdient zijn centjes door toeristen wat drankjes te vberkopen vanuit zijn koelbox.
Onderweg werd ik nog aangehouden door 2 Duitse meiden, met panne. Die panne bleek wel mee te vallen.
Het klepje voor de slot was dicht gegaan en daar hadden ze een sleutel voor nodig, dus vroegen ze of ik misschien gereedschap bij me heb, onder het zadel mischien. Onder mijn zadel lag niets van gereedschap.
Nadere navraag omtrent het probleem, want dat heb ik hierboven al omschreven maar dat werd mij later pas duidelijk. En toen het mij duidelijk werd, wat bedoeld werd, wist ik me te herinneren dat iedere sleutel het gereedschap heeft om het klepje te openen. Ik probeerde het een aantal malen met mijn sleuten, maar dat lukte niet. Mijn sleutel leek versleten. Maar toen de meiden begrepen hoe het moest en het met hun eigen sleutel probeerde was het klepje zomaar open.
Toen hadden ze nog een probleem. Het klepje voor toegang tot de benzinedop ging namelijk ook niet open. Daarvoor zat bij hun brommer een knop naast het slot en daar moesten ze op drukken. Het is een knop met een wipfunctie, de ene kant ontgrendelt het zadel en de andere kant de benzinedop. Dus ik druk, uiteraard, eerst het zadel open en daarna de benzinedop. Dit lukte inderdaad niet 1,2,3 maar plots floepte het klep na nog eens flink krachtig drukken open. De meiden vroegen me wat ik precies gedaan had. Het enige dat ik kon zeggen; "harder drukken!"
Maar het mooiste is, ze wilde dus tanken en staan bij een pomp met pompbediende, dus hem gelijk gevraagd, waarom hij hen niet hielp. Dan krijg je in het Thais; "ikke nie begrijpe".
Vlakbij het v;liegveld van Samui zag ik deze winkel met deze vervaarlijk uitziende monsters. In Thailand houden ze wel van griezelen, da's me allang duidelijk.
Nadat ik die Duitse meiden geholpen gehad, kwam ik later zelf in de problemen. Lekke band. En hoe toevallig, vlak om de hoek bij een reparatiewinkel.
Nieuwe band voor 200 Baht was zo geplaatst. En inderdaad de oude band was flink stuk.
Maar ik had toch effe mijn twijfels over een lekke band naast de reperateur. En er was een hoop klandizie.
Het strand van Lamai is lekker schoon. Op diverse plekken zijn strandbedden en parasols. Hoewel de parasols moet je wel om vragen. Zo voorkomend en zorgzaam als wat ik gewend op Jomtien is men hier niet. Ook kun je hier waterscooters huren en op aanvraag een ritje met de banaan.
Wel zijn er de massagedames en enige verkopers van ijs en hangmatten en andere dingetjes die toeristen misschien zouden willen kopen.
Ik heb mijn teennagels maar weer eens laten knippen. Ze had ook tijgerbalsem voor op de plekken die de muggen op mijn onderbenen hadden achter gelaten. Helemaal niks van gemerkt.
Zoals al vermeld zijn er barretje in Lamai. Bijvoorbeeld rondom de boksring. Vooral op zaterdag, mijn ervaring tenminste zijn er een aantal bokswedstrijden, en wordt het zeer druk bij deze barretjes. De toeschouwers voor de gevechten leveren klandizie op voor hen, want ze bestellen vaak wel een drankje.
Helaas geen foto's van het nachtleven. Mijn fototoestel is verloren gegaan. En om 's avonds met die grote Fujifilm Superzoom camera rond te lopen, had ik geen zin in.
Tijdens de rondrit op de brommer, ben ik ook effe in Chaweng geweest. Heb mij daar toen al georiënteerd op een aantal hotels en resorts op Chaweng. Omdat de taxi die mij van Lamai naar Chaweng bracht iets te ver doorreed en ik dus voor het Phrom Charoen hotel uitstapte, dat trouwens ook op mijn lijstje stond, ben ik daar maar binnen gestapt.
Goede kamer voor 1000 Baht, de toegang is wat raar, een carpoort, maar de kamers zijn zoals kamers moeten zijn. Bed, douche, toilet. Verder koelkast en tv. En airco.
Aan het straand van Chaweng vind je Ark bar beach resort. Het is niet alleen een resort met kamers maar ook een restaurant. Heerlijk om te verblijven met lekkere muziek. En regelmatig een beach party.
In ieder geval wordt iedere avond het strand voor het restaurant geprepareerd voor wat avondklanten die komen eten en wat drinken.
De zee in gaan voor de Arkbar was niet aantrekkelijk. Redelijk ondiep, en daar waar het dieper was zat je boven het koraal.
Regelamtig kwamen er joggers langs.
En backpackers.
Overwinteraars.
Oh en de plaatselijke dealer. Dus voor hash moet je bij hem zijn. En als Hollander ben ik volgens hem een gebruiker.
En weer op weg naar huis joggen.
De bedelaar was er ook
Sommigen willen niet op de foto.
Die zon had ik niet goed opgericht, had duidelijk meer pogingen moeten doen dit fenomeen vast te leggen.
Regelmatig kwam er een vliegtuig over.
Tijd voor een Beachparty
Maar zo zag het er iedere avond uit.
En ook in het water kun je dansen
Tijdens de beach party gratis buffet.
Deze kinderen proberen de toeristen geld af te troggelen met 4-op-een-rij.
Later in de week overdag weer eens een bui gehad, dus regenschermen naar beneden.
Laatste avond op Chaweng met 3 meiden aan het strand gezeten.
met 1 meter bier.
En er waren nog meer gasten.
Gewoon maar wat foto's
Hier een kikker een avondje uit.
Zorro op stap.
Dit is Toi van O'Neills.
GB Lounge a gogo
Raiman is ook nog steeds werkzaam bij O'Neills.
Dreamgirls a gogo
Ben mijn laatste avond laat ook nog effe in de Reggea Pub geweest. Daar was een optreden van de in Thailand wereldberoemde band Blackhead.
Entree 100 Baht inclusief 1 flesje Singha bier. Het betrof dus een rockband.
Ik had bij een reisbureau op Chaweng een ticket ingeboekt inclusief vervoer van hotel naar het vliegveld. De vlucht was met Thai Airways en vanaf Surat Thani naar bangkok (Suvarnabhumi).
Voor 3000 Baht werd ik opgehaald bij mijn hotel met een minibus, na mij werden nog 3 klanten opgepikt en gingen we op weg naar de pier in Nathon. Na aankomst bij de pier moesten we nog op het eiland instappen in een touring car. De koffers gingen onderin de bagageruimte van deze bus. En even later moesten alle passagiers in de bus stappen. We reden de ongeveer 200 meter naar de boot, waar we vlak voor de bus aan boord kon, weer konden uitstappen om te voet aan boord te gaan.
De toch duurde ongeveer anderhalf uur. Aan boord was iets te eten en te drinken te krijgen. Ook kon je tv kijken wanneer je dat wilde.
Ik heb meer buiten gezeten en wat foto's genomen van de omgeving.
Sommigen zijn blijkbaar nog niet bruin genoeg.
Na aankomst op het vasteland, wederom te voet, gingen we de bus weer in. Nu voor de serieuze rit naar vliegveld en voor anderen treinstattion van Surat Thani. De rit duurde een goed uur.
In het centrum van Surat Thani mocht ik weer overstappen in een andere touring car die mij dan uiteindelijk naar het vliegveld bracht.
Na inchecken wat gegeten en plaats genomen in de wachtruimte. Geen probleem op deze binnenlandse vlucht met de 20 kg bagage.
De vlucht ging lekker vlot. Een goede 40 minuten en wederem een snack en wat te drinken.
Na aankomst in Bangkok en de bagage opgehaald te hebben was het rond 21.00 uur. Dus een taxi zou mij het beste naar Pattaya kunnen brengen. het weer zag er slecht uit.
Voor 1300 Baht had ik een officiele taxi bij de stands op de begane grond geregeld. Onderweg een paar flinke buien gehad. De hevigste bui, was precies daar waar we zonder straatverlichting zaten, wat de chauffeur deed besluiten maar effe zijn bril op te zetten. Helaas was het een zonnebril, dus hielp het niet en hij deed hem maar weer af. De chauffeur moest ook nog tanken en dat deed hij terwijl we in een bui waren. Om zo droog mogelijk te bliven werd de achterkant waar de tankdop zat achterwaarts naar de pomp gestuurd. Dat deed iedereen daar merkte ik.
Om 23.00 uur was ik bij het Tophouse hotel waar ze wederom gewoon weer een kamer voor me hadden voor 500 Baht.