Om naar Langkawi te gaan ben ik naar de
Tam Malang pier gereden.
Bij aankomst heb ik een ticket gekocht voor 350 Baht. Het was 13.00 uur en de
boot ging pas om 15.30 uur. Er zijn blijkbaar maar 2 afvaarten per dag.
Ook 2 terug trouwens.
Bij deze pier was ook te zien om welke
tijd de boten terug komen. Maar dat is dan de aankomsttijd hier in Thailand
Er is een tijdsverschil tussen thailand en Maleisië van 1 uur.
Even na 14.30 uur werd omgeroepen om
door de douane te gaan en in te schepen. Het was op dat moment niet eens zo druk,
dus dat verliep vlot.
Het bleek dat op het ticket ook een stoelnumer vermeld stond.
De airco stond in de verblijfsruimte aan boord stond wat hoog, daarom was het
fris aan boord.
Gedurende de rest van de wachttijd op de afvaart, kwamen er toch nog meer
passagiers aan boord.
Er werd redelijk op tijd, volgens het schema dus, afgevaren.
Na aankomst op de Kuah Jetty pier in Maleisië gingen we eerst naar de paspoortcontrole. Er werd een scan van beide
wijsvingers gemaakt of het was een controle van de gegevens op mijn paspoort.
In ieder geval werd ik zonder meer toegelaten. Het stempel in mijn paspoort gaf
mij 90 dagen verblijf in Maleisië.
Maar voor ik het land in mocht, moest alleen mijn bagage door de scanner heen.
In Maleisië is de officië munt de ringgit (RM).
De Maleisiërs noemen de munt ook wel de Maleisische dollar, omdat de dollar in
Singapore en Brunei ook de Ringgit wordt genoemd.
In Maleisië kan men vrijwel overal pinnen. En ook de creditcard wordt vrijwel
overal geaccepteerd.
De Maleisische ringit is onderverdeeld in 100 sen.
Hier is de verdeling van de Maleisische valuta in munten en bankbiljetten:
Biljetten | Munten |
100 Ringgit | |
50 Ringgit | |
10 Ringgit | |
5 Ringgit | |
2 Ringgit | |
1 Ringgit | 1 Ringgit |
50 Sen | |
20 Sen | |
10 Sen | |
5 Sen | |
2 Sen | |
1 Sen |
Alle biljetten van de Maleisische Ringgit bevatten een afbeelding van Tuanka Abdul Rahman, de 1e koning van Maleisië.
De koers van 1 Ringgit is op dit moment 0,21 euro.
Voor het gemak rekende ik 5RM om in 1 Euro.
Pantai Cenang
is het toeristische centrum van Langkawi.
Hier vind je, aan een lange straat, dus veel restaurants en bars, maar ook
souvenirwinkels en duty-free winkels.
Verder natuurlijk ook reisbureau om de attrakties op het eiland te bezoeken of een reis naar een andere plek te boeken.
De taxi chauffeur die mij van de Kuah
Jetty pier naar het hotel bracht kende het blijkbaar, hij reed er zonder
navigatie naar toe. De taxi kostte 25 RM.
Het hotel zag er uit, alsof het er nog niet lang stond. Te meer daar in de
omgeving van het hotel nog flink gebouwd werd.
Van die werkzaamheden hebben ik niet echt last gehad, ik was overdag dan ook
niet op de kamer, alleen 's avonds.
Wat jammer was, was dat de kamers
geen eigen badkamer hadden.
Het was net als op een camping, met je handdoek en
wasspulletjes naar de gezamenlijke douches en toiletten.
Gelukkig was het niet
ver.
Een nader nadeel was het pad naar het
centrum van Pantai Cenang. Dit was niet zo best verlicht. De wandeling duurde
slechts enkele minuten, maar door de slechte verlichting niet echt aangenaam.
Die eerste avond van de aankomst, toen ik iets wilde gaan eten, voelde ik op de
terugweg in het donker iets over mijn voet glijden, kon niet zien wat, maar het zorgde ervoor dat ik mij voor nam voortaan met
daglicht op mijn kamer te zijn.
Het was weer enige tijd geleden, maar ik vond dat ik weer eens
een brommer moest huren.
De huur van een automatische brommer kostte 50 RM, evenals de borg.
Voor de
verzekering (full) moest 3 RM worden betaald en de helm was gratis.
Er werd wel om mijn paspoort en rijbewijs gevraagd, maar dat laatste was ik vergeten. Dat bleek geen probleem en na het invullen van alle papieren reed ik weg op een automatische scooter.
Ik had van tevoren het een en ander
opgezocht om te bekijken op Langkawi. Ik vond een 3tal bezienswaardigheden
die ook redelijk dicht bij elkaar lagen.
De Sky Kabel, de Sky bridge en een waterval.
Dat leek mij voor één dag wel voldoende, had ik tijd over dan kon ik altijd nog iets opzoeken of zo. Ik zou wel zien.
Ik ben gaan rijden in de richting die ik
mij op de kaart die ik op internet gezien had voor de geest kon halen.
En dan zou ik vast wel borden tegen komen.
Het bord noemde de Cable Car en de waterval. Dus daar zat ik goed.
Bij aankomst bij de Cable Car bleek het om een park te gaan. Het Oriental Village park op Langkawi.
Dit park bleek een dorp op zich met in het midden een vijver en daarom heen winkels, restaurants en enige attracties.
Na aankomst in het park heb ik een ticket
voor de kabelbaan gekocht. Dat was 50 RM. Dit is inclusief de Sky Dome en het 3D
museum.
Het ticket werd om de pols gedaan en
hoefde bij de 3 attracties slechts gescand te worden.
Dat is best handig. Dan hoef je niet steeds
in je zakken te zoeken: waar heb ik dat kaartje nu gelaten?
De gondels bieden plaats aan 6 personen.
Er is halverwege een tussenstation. Hier kun je uitstappen om van het uitzicht
halverweg te genieten.
Daarna kun je weer in stappen om verder naar boven, de top, vervoerd te worden.
Wanneer je aan de top gekomen bent, wil je daarna natuurlijk ook nog over de Sky Bridge lopen, maar dan moet je nog een apart ticket kopen, 5 RM.
Op de brug waren ook een paar glasplaten om door heen naar beneden te kijken. En een paar echte durfals die er op gingen staan.
Ik zag op de brug ook nog een vermelding dat op de brug een film was opgenomen. Dat bleek om de Indiase film Don uit 2006 te gaan
Maar ik vond op YouTube wel dit filmpje over de brug.
Het is ook mogelijk om na aankomst met
de Cable Car op de top, met de Sky Glide naar de Sky Bridge te gaan.
Dit is een eenbaans monorail, en, zag ik later, gaat erg
langzaam. Gebrui van de Sky Glide kost 15 RM.
Ik ging voor de goedkoopste en ook
moeilijkste optie, lopen. Het is een smal pad met aan één zijde een reling met
eerst zo'n 240 treden naar beneden en daarna nog 80 omhoog. Terug bleek zwaarder.
Weer beneden zag ik de vermelding 3D art, het leek mij dat dit het 3D museum moest zijn. En dat bleek ook zo te zijn. Voor het betreden moest iedereen zijn schoeisel uit doen. Dit ging in een plastic zak, en er werd een ticket gegeven om voor het verlaten de schoenen weer terug te ontvangen.
De uitgang bleek aan de andere zijde van de ruimte waar eerder de schoenen waren ingenomen.
En hier het bewijs da ik er zelf ook was.
Nog iets gefilmd ook.
Als laatste bezocht ik dus de Sky Dome. Dit bleek om een 3D film te gaan van 5 tot 7 minuten.
Eerst namen we plaats in een wachtruimte voordat we de eigenlijk 3D filmzaal mochten betreden.
Onder uitgezakt in een comfortabele
stoel keken we naar een scherm boven ons hoofd. Eerst een haai, daarna een
stukje ruimte en vervolgens de achtbaan.
Ik heb nog een poging gedaan iets te filmen, maar dat bleek geen succes. Je moet
zoiets toch zelf willen ondergaan.
Na deze 3 attrakties zag ik de attraktie Time Travel. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid.
Een kaartje kostte 25 RM.
Voor ik daadwerkelijk naar binnen ging, werd er
een foto van mijn hoofd genomen,
daana
moest ik een animatie figuur op een scherm uitzoeken,
en vervolgens ging ik naar binnen. En het eerste scherm waar ik eenmaal binnen
langs liep, zag ik dat animatie figuur met mijn hoofd erop rond lopen.
Grappig.
Daarna mocht ik plaats nemen in een
hangende stoel met een 3D bril. Meer een soort view master,
waarbij ik als het
ware met een drone over de bergen en de Sky Bridge vloog. En over andere delen
van Langkawi.
Dat was best leuk, maar eigenlijk veel te kort.
Na het verlaten van het Oriental Village park ben ik verder gereden naar de waterval.
Ik kwam nog langs een manege waar men kan paard rijden. Maar daar kwam ik niet voor. Ik ging naar de waterval.
De waterval is gratis te bezoeken. Alleen parkeren van de scooter kostte 1 RM.
De wandeling naar boven ging over zo'n 400 tot 500 treden. Halverwege kan je kiezen om door naar boven te gaan of daar naar de waterval. Ik nam de moeilijke tocht eerst en de waterval later p de terug weg.
Gelukkig kon ik boven even afkoelen door een bad te nemen.
Filmpje
Na het verfrissende bad liep ik weer
terug naar beneden, om halverwege nu bij de waterval te kijken. Een spectaculaire lange val.
Ook hier kon even gepoedeld worden, maar hier heb ik over geslagen. Ik had weer
dorst en ben snel verder naar beneden gegaan voor een ijsje.
De 2e dag had ik mij voorgenomen lekker lui op het strand te gaan liggen. Het was niet echt druk. In de middag werd er wat meer gebruik gemaakt van de waterscooters en bananen. Ik heb veel in het water gelegen. Het strand is een beetje zoals bij ons, met een lijn met schelpen voor je het water betreedt. Alleen hier is die lijn veel breder. Het was ook niet zo helder als bij Thaise eilanden. Tot mijn middel in het water kon ik mijn voeten nog net zien.
Voor de terugreis moest ik weer terug naar de Tam Malang pier. Ik kwam er hier achter dat ze die naam niet kennen. Het was of Pak bara of Satun. Maar ik weet dat Pak Bara ook in de Thaise provincie Satun ligt. Het reisbureau waar ik boekte heb ik een paar keer laten bellen om zekerheid dat ik naar de juiste plek in Thailand ging, want daar staat de auto.
Kaartje inclusief taxi naar de ferry kostte 80 RM. En de taxi had ik niet exclusief, er was nog een passagier. Bij aankomst bij de ferry nam de chauffeur ons mee naar het loket om onze tickets af te halen en ze te betalen. Het kaartje bleek 35 RM te kosten. Dat stond op dat kaartje dat we kregen.
Voor we aan boord gingen, gingen we weer langs de douane, weer die vingerscanner, en nu werd de bagage voor het inschepen gescand. Ook hier vond het inschepen ca 1 uur voor de afvaart plaats.