De weg, vanaf de snelweg naar dit viewpoint toe, ligt er aardig bij. De andere weg, om het viewpoint te verlaten, is dan weer erg slecht. Maar de toegang is verder gratis.
Er zijn behalve het uitzicht op de bergen rondom dit punt nog mogelijkheden om paard te rijden en via een zipline naar beneden te glijden.
Boven is ook een restaurant om iets te drinken en te eten. En men spreekt Engels.
De paarden zien er niet zo stevig uit als bij ons, vraag mij af of die ruim 100 kilo voor mij niet iets teveel is voor die dieren. Er was er één bij die behoorlijk koppig deed. Toen ik het restaurant wilde verlaten bleef hij gewoon in de weg staan. Wat die dame ook probeerde. Ik moest er maar omheen lopen. Hij zette zijn hoeven echt stevig in het zand.
De Tiger Kingdom in Phuket viel me erg tegen. Ik hoopte op een paar leuke foto's van de tijgers, maar ze lagen er allemaal erg loom bij.
En het was er ook erg klein. Zeker het geld niet waard.
Maar het is ook meer de bedoeling om het parkje alleen te bezoeken wanneer je ook de dieren wilt aanraken of in ieder geval zelf met ze op de foto wilt/
Kathu waterval is altijd wel aardig om te bezoeken. Koel water om even te pootje baden of lekker helemaal in te gaan.
Toegang is gratis.
Je moet wel een klein beetje conditie hebben om in de Thaise warmte de trappen te kunnen beklimmen. En altijd voorzichtig lopen, zeker wanneer je in de regentijd een waterval bezoekt.
Ik kom hier wel vaker langs. De eerste keer was in 2007 toen heette het nog Phuket_Kabel_Ski.
Maar blijf het leuk vinden om er iets te drinken en even te kijken naar de verrichtingen van anderen.
Het strand van Phuket is best een mooi strand. Er waren deze keer weer strandstoelen. Dat hadden het leger verboden, maar nu mag het blijkbaar weer.
Er kan ook langs de boulevard gelopen worden.Er ligt een redelijk pad.
Bangla road is overdag nog druk, maar veel verkeer is erg eigenlijk niet. Hooguit wat bezorgdiensten en lokale ondernemers met hun auto.
Jammer.
En ze hebben hier iets met tijgers.
Over Halloween hoef ik niets te vertellen. Ik doe het slechts met foto's.
En hier de engste.
Bij phangnga.
Een soort boerderij met molen. Toegang 80 Baht.
Hier nog een filmpje van de lama's in aktie.
Ik blijf dit altijd een van mijn favoriete attracties in Krabi vinden. Deze keer wilde ik gewoon even langs gaan, onder weg van Phuket naar Trang. In TomTom is deze niet te vinden als Emerald pond. Maar ik wist waar het ongeveer moest zijn, dus heb in TomTom gewoon de route naar Trang ingetikt en verder rond Krabi de borden naar de Emerald Pond gevolgd. Later ontdekte ik dat TomTom dit kent als Morakot pond.
De entrée bedraagt 200 Baht plus 40 voor het parkeren van de auto. De openingstijden zijn van november t/m april.
Het was al halverwege de middag toen ikhier aan kwam, dus ik werd er op gewezen dat het park om 17.00 uur zou sluiten.
Wil je een bad nemen, dan hoef je niet zover te lopen. Hier vlak na de ingang kun je al te water.
Maar ik wilde even door het moeras.
Onderweg kom je deze informatie borden tegen.
En dan de:
Maar na de Emarald pool, kun je nog verder naar de Blue Pool. Maar de blue pool is open tot 15.00 uur. Daar was ik dus helaas te laat voor. Het hek was dicht, dus kon er niet komen. Ik moet dus nogmaals langs een volgende keer.
Dit was niet gepland. Ik had mij voorgenomen in Trang te overnachten, maar door de voorgaande 2 stops en de drukte op de wegen op Phuket werd het al laat. Trang was nog 50 km en deze badplaats lag op slechts 10 km van de snelweg af. En ik bedacht, een badplaats heeft hotels. Het werd een resort, het Saithong resort. Voor 800 baht. En om de hoek het strand. Met enige restaurants waar ik wat kon eten.
Toen ik de avond ervoor de afslag naar Pak Meng beach nam, zag ik ook een bord met hot spring. Er stond geen naam bij, maar zoeken op Google bracht mij naar de Kantana hot spring. Hoewel in Google deze hot spring de naam Khuan Khaeng hot spring heeft. TomTom wist deze hot spring helemaal niet te vinden. Maar met google maps lwam ik er dus we.
Toegang is gratis.
Er is een catwalk boven een moerasachtig gebied in dit park. Het was wel verwaarloosd, op sommige plekken was de reling gewoon weg. En de betonnen vloerplaten zagen er soms ietwat onbetrouwbaar uit, maar ze konden die ruim 100 kilo van mij met gemak aan.
Er waren nog enkele Thaise bezoekers en verder rustig. Heb nog even pootje gebaad in de pool, waar anderen ook zaten. Het was heet en even wennen. Maar het ging.
Dit bord stond aan de andere kant, ook hier een parkeerplaats. Maar wel kleiner. Dus er zijn 2 toegangen tot deze hot spring.
Pak bara is een
klein dorpje aan de zuidkust van Thailand. Het dient voornamelijk als transport
haven voor toeristen die naar het eiland Koh Lipe willen.
Pak bara ligt in de proincie Satun, tegen de grens met Maleisië.
Bij aankomst bij de pier, heb ik de auto op de parkeerplaats voor het Custom house aldaar geparkeerd. Daar werd ik direct door 2 personen benaderd. Eén ging over parkeergeld en de ander over de oversteek. De dame van de veerdienst wilde weten of en hoe lang ik naar Koh Lipe wilde. Ik meldde 3 dagen en zij regelde een retourticket. Dat kostte 1200 Baht.
Het parkeergeld hoefde ik pas bij terugkomst af te rekenen. 100 Baht per dag.
Ik heb het met die dame er nog over gehad dat ik naar
Langkawi wilde daarna. Ze zei dat het kon, maar omdat ik dan ook bij de Pak bara
pier terug moet komen, omdat de auto hier staat. Volgens haar kon ik vanaf
Langkawi alleen via Koh Lipe terug naar de Pak bara pier.
Volgens haar kon ik beter vanaf Koh Lipe de boot terug nemen. Met de auto naar de Tam Malang pier rijden, 70 km, en daar de boot nemen
naar Langkawi.
Die doet er één uur over.
Veel beter volgens haar. Dat advies dus opgevolgd.
Er is me trouwens niet gevraagd of ik al een hotel had geboekt. Dat had ik wel.
Voor het inschepen moest ik nog 200 Baht betalen voor het betreden van het nationale park waaronder Koh Lipe valt. Plus 20 Baht voor het betreden van de pier. Dat kaartje van het nationale park moet je bewaren. Is 5 dagen geldig. En kan dus gebruikt worden wanneer je één van de andere eilanden bezoekt. Ze vragen er dan naar en het wordt op het kaartje afgetekend of voorzien van een stempel.
Koh lipe is niet zo groot. Bij aankomst werd ik afgezet aan het Pattaya beach.
Nadat ik met enige andere toeristen geland was op het strand, werden vertrekkende gasten geholpen met inschepen voor hun reis terug naar het vaste land.
Na een stukje lopen over het strand en ik vond de Walking Street. Dit zo'n beetje de hoofdstraat van koh lipe. Het loopt van Pattaya beach naar Sunrise beach.
Dit zijn huisjes aan het Sunrise beach. Beschikbaar voor gasten.
Aan de Walking Street vind je vele winkels en restaurants. En ook reisbureaus. En enige barretjes.
Het is wel opletten wanneer je op Koh Lipe over straat loopt. Er rijden nog best veel brommers rond. En ook met zijspan. Die zijspan is natuurlijk handig voor het vervoer van spullen, maar wordt ook als taxi gebruikt, voor luie donders. De straatjes zijn erg smal, 2 brommers met zijspan kunnen elkaar maar net passeren. Vaak raken zij elkaar.
Op Koh Lipe verbleef ik in dit hotel.
Kostte 3300 Baht voor 3
nachten. Er was geen ontbijt. Het hotel ligt aan de Walking Street van koh lipe.
Eenvoudig te vinden vanaf het strand.
Je kunt je er na toe laten brengen door een brommer met zijspan, maar je kunt
het ook lopen. De Walking Street is niet zo lang. En het hotel
Lipe Inn ligt ongeveer halverwege deze straat.
Na aankomst en mijn intrek in het hotel ben ik een
snorkel tour gaan boeken. Het reisbureau had 3 keuzes, die elk steeds iets
duurder werden. Ik wilde niet de duurste en niet de goedkoopste, dus koos voor
programma 2. Helaas, er was de volgende dag geen tour programma 2 gepland. Dus
toen toch maar de goedkoopste, 600 Baht. Het programma was inclusief snorkel,
lunchbox, water en fruit. En ik moest mijn ticket van het nationale park
meenemen.
Ik moest mij de volgende morgen om 09.00 uur op het strand melden. De Walking Street aflopen naar Pattaya beach en dan naar links.
Daar zou die dame van het reisbureau dan ook
zijn.
En inderdaad was zij daar met andere snorkelaars. Ik werd met 7 anderen op een boot gezet en we gingen al snel op weg voor de 1e duik.
Ik vond het aantal vissen dat ik zag tijdens het snorkelen eerlijk gezegd tegenvallen.
Op de 3e stop werden de lunchboxen uitgedeeld en we kregen een fles water mee. Op het eiland waar we toen waren werd om het eerder vermelde kaartje gevraagd. Stempel erop en we konden verder naar de picknick tafels. Er waren niet genoeg tafels voor alle groepen die aanmeerde voor de lunch, maar gelukkig kwam er snel een tafel vrij waar we konden zitten om de lunch te nuttigen.
Na de lunch begaven we ons terug naar de boot, we gingen nog niet weg, maar kregen ieder nog een stuk meloen. Apen op het eiland kwamen bietsen om het fruit. Sommigen hadden de apen hun zin gegeven, hoewel dit eigenlijk niet mag. Er kunnen boetes voor uitgekeerd worden. Maar wat we met de schillen moesten doen, was eigenlijk ook onduidelijk, er stonden geen vuilnisbakken. De apen zouden die waarschijnlijk plunderen en er één troep van maken.
De 4e stop betrof het eiland Koh Hin Ngam, opzoeken. Hier werd niet gezwommen. Maar we gingen wel aan land.
Dat was lastig, er lagen veel geblakerde stenen, ongeveer zo groot als een voet. Niet stabiel, dus lastig over te lopen. Ik ging op sommige stukken echt op handen en voeten aan land. Het was een stuk van 4m dat lastig lopen was op deze manier. Bij het aan land gaan stond er iemand klaar om ons een hand te geven, zo leek het in eerste instantie, maar hij stond er voornamelijk voor dat kaartje. Terwijl ik stond te wankelen, moest ik dat kaartje overhandigen en kon hij het aftekenen. Daarna mocht ik het zelf uitzoeken.
Op handen en voeten ging ik verder. Boven wat verklaringen over de geblakerde stenen en al snel weer terug strompelen naar de boot. De terugtocht over de stenen naar de boot ging al beter.
De laatste stop was een slechte afsluiting. Er viel tijdens
het snorkelen niets te zien. En de stroming dreef mij en een andere toerist die
samen met mij te water was gegaan mee.
Hij had zwemvliezen aan, ik niet. Maar beide hadden we het zwaar om terug naar
de boot te zwemmen. De stroming was erg zwaar. Ik
merkte dat ik veel inspanning moest leveren om terug bij de boot te komen. Gelukkig lagen we in een
afgezet stuk water met rondom boeien, die onderling verbonden waren met touw. Dus ik zag
al snel dat ik beter naar dat touw kon zwemmen en mij zo terug naar de boot kon
trekken. De boot lag ten slotte tegen dat touw te klotsen.
Rond 3 uur ‘s middags waren we weer terug. Geen spijt van. En 600 Baht viel best mee.