In Bangkok deze keer mijn intrek genomen in het Swan Inn hotel. Kost 700 Baht per nacht. In Soi 4 Sukhumvit. Aardige ruime kamer. De ingang is een Poolcafe. Meer valt er eigenlijk niet over te melden.
Op zondag ben ik 's morgens naar de Chatuchak Weekend markt gegaan. Het is van Nana station met de "Sky train" makkelijk te bereiken. Het park ligt naast het eindstation "Mo Chit".
De markt is ontstaan op initiatief van voormalig 1e minister Plaek Phibulsongkram (1938-1944, 1948-1957). Hij kwam met het idee om in iedere grote stad een vlooienmarkt op te zetten. De 1e vlooienmarkt in Bangkok werd op Sanam Luang gehouden. Omdat dit ook park ook andere functies heeft, veel van de protesten van de laatste tijd werden er gehouden, werd de markt verplaatst naar Saranrom Paleis. Hier werd de markt 8 jaar lang georganiseerd. Hierna werd de markt verplaatst naar Sanam Chai, maar dat bleek te klein en daarom verhuisde de markt weer terug naar Sanam Luang. Maar in 1982 werd door de toenmalige regering besloten dat het park meer een publieke functie moest hebben en werd het 200-jarig bestaan van Bangkok in het park gevierd. Daarom verhuisde het park naar de Phaholyothin wijk. Later werd het Chatuchak Weekend market genoemd, naar het naast gelegen park.
De markt is zeer groot, en je kunt er makkelijk verdwalen. Het park is zo groot dat er een plattegrond te verkrijgen is. Deze wordt gratis uitgedeeld. Ik kreeg hem van een man die, nadat ik vertelde uit "Holland" te komen, in het Nederlands kon zeggen "Pas op, zakkenrollers".
Op de markt is bijna alles te krijgen, tegen een schappelijke lokale prijs (geen toeristen prijs). De meeste verkopers komen van lokale fabrieken, zoals antieke houtbewerking, klei handwerken, Boeddhistische amuletten, houten meubelen, handgemaakte sierbloemen, keramiek, poppen, kleding, dieren en lokale souvenirs uit alle delen van het land.
Ik had eigenlijk niets nodig, maar omdat ik mijn riem vergeten was, ben ik op zoek gegaan naar een riem. Voor 100 Baht (2 euro) was ik geslaagd, de riem gelijk om gedaan, want was het zat dat mijn broek steeds half op mijn reet hing.
Nadat ik op de markt ook nog wat gegeten heb, ben ik door het park gelopen. Bangkok is in deze tijd van het jaar niet overdreven heet. Best aangenaam. Slenterend door het park, en later over een brug hangend naar de vissen in de vijver kijkend, werd ik door 4 schoolmeisjes aangesproken. Ze hadden van hun leraar opdracht gekregen buitenlanders aan te spreken en enige vragen te stellen. Of ik mee wilde werken? Heb dat uiteraard gedaan. Het zogenaamde interview werd opgenomen met een cameraatje, misschien zie ik mezelf dus later wel terug op YouTube onder een school project in Bangkok.
In Bangkok zijn verscheidene aanbieders die fietstochten door een deel van de stad aanbieden. Daarvan zijn in ieder geval 2 aanbieders Hollanders. Zo is via de websites bangkokbiking.com en die van Co van Kessel te merken. Ik heb de toer bij de laatste geboekt.
Vantevoren via internet een afspraak gemaakt en op de bewuste dag moest ik mij dus vervoegen naar het Grand China Princess Hotel in China Town in Bangkok. Er waren meerdere nederlanders die dezelfde dag als ik dit geboekt hadden en daarna werden ploegjes gevormd. Ik zat in een groep van 9 deelnemers met 2 begeleidsters, Amy en Mimi. 2 goedlachse jonge Thaise meiden. Amy, die zo'n beetje de fietsleidster was, begon met uitleg wat we gingen doen en waar we op moesten letten. Mimi reed de gehele toer achter de groep aan om achterblijvers te assisteren.
Te duwen vertelde de meiden zelf. De meiden spraken trouwens ook een beetje Nederlands.
We gingen eerst beneden in de garage onder het hotel een fiets uitzoeken. Er stonden er genoeg. Daarna gingen we al snel op pad. Het hotel uit bleek al snel een dapper begin want we moesten daar gelijk de drukke weg voor het hotel oversteken. Maar een beetje hotel beschikt over parkeerwachters en die zorgen er voor dat het verkeer stil gezet worden en de hele fietsploeg kon oversteken. Gelijk ging het toen de drukke en nauwe straatjes en steegjes van China Town in.
Heb dus weggetjes en paadjes gezien, waar ik normaal niet zo 1,2,3 zou komen. Na enige tijd stopte Amy bij een Chinese tempel in China Town. Ze legde het een en ander uit over het waarom van de beelden en wat er uitgebeeld werd. Een van de deelnemers wist duidelijk meer over het Chinese Boeddisme en had daar nog wat vragen over, die Amy zo goed als ze kon, beantwoordde.
Hierna was het weer op de fiets en al snel kwamen we bij de Chao Praya rivier. De maas door Bangkok dus. Hier gingen we met fiets en al in de boot en voeren we naar de overkant. Tijdens het instappen werd gelijk water uitgedeeld, waar we best wel behoefte aan hadden.
Aan de overkant voor de boot eerst nog door de Klongs aldaar voor we weer voet aan wal zetten.
De boot zette ons af bij een restaurantje waar we eerst wat te eten kregen alvorens we weer verder fietsten.
We fietsten nu door Thonburi, ook een oude hoofdstad van Thailand. We gingen door een moeras gebied en langs huizen.
Veel mensen, maar vooral de kinderen die we onderweg tegen kwamen, zwaaide en zeiden gedag. En ook werd vaak gelukkig Nieuwjaar geroepen in het Thais, Sawat die Pie mai. Later stopte we weer voor een ijsje en een blikje drinken.
Er werd nog een tempel bezocht.
En we stopte een keer bij het water, waar we visvoer kregen om in het water te gooien. De vissen echter leken niet veel honger te hebben. Waarschijnlijk waren we al de zoveelste groep die dag daar. Amy vertelde dat daar Catfish (Meerval) in de rivier zat, waar niet op gevist mag worden. Had iets met de aanwezigheid van de tempel daar te maken.
Al snel waren we weer terug bij een aanlegsteiger waar we weer de boot in gingen om ons weer terug over te zetten.
Daarvandaan waren we al snel weer terug in het hotel waar het allemaal begonnen was. En het bleek inderdaad 5 uur later te zijn.
De toer kostte 1350 baht (27 euro) en hoefde pas aan het eind van de dag afgerekend te worden. Alle versnaperingen, het eten en de boottocht waren bij de prijs inbegrepen. Er hoefde onderweg dus nergens voor betaald te worden. Amy zei vaak Co betaald.
Voordat ik naar het Grand China Princess hotel ging, liep ik een beetje door China Town te slenteren. Omdat ik veels te vroeg bij het hotel aankwam, besloot ik nog een wandeling te maken rond het hotel. Niet ver van het hotel kwam ik dus puur toevallig langs de plek waar de avond ervoor brand had gewoed. De boel was afgezet met lint en de brandweer was nog aanwezig om de boel uit te ruimen.
Waar ik in Bangkok verblijf merk je dus helemaal niets van een brandje op een andere plek.
Het Lumpini Park in de wijk Silom biedt veel ruimte voor rustig een boekje lezen, maar ook voor werken aan je conditie. Je ziet een aantal mensen hardlopen, fietsen en andere gymnastische oefeningen doen. Voor de gymnastische oefeningen staan de gebruikelijke openbare sportschool attributen ter beschikking in het park.
De toegang tot het park is herkenbaar aan dit beeld.
Weet alleen niet wie het is.
In het park vind je ook een klein zwembad, maar is blijkbaar alleen voor leden, dat gaf een bordje ten minste aan.
Verder is er een soort sportzaal, waar op het
moment dat ik binnen liep, Voetvolley wedstrijden aan de gang waren.
Een foto er van nemen is lastig, daar gaat het eigenlijk te snel voor.
Op de eerste foto heb ik hem net gevangen voor de aftrap.
De tweede foto was net na de gebruikelijke omhaal voor het finale schot om weer een punt binnen te halen.
Filmpje van de aktie.
Voor het nachtleven van Bangkok zijn een aantal plaatsen een aanrader.
Naast het beruchte Patpong, ben ik voornamelijk rond Nana Plaza en Soi Cowboi blijven hangen.
Beide plekken bestaan uit barretje en gogo barren.
Deze meiden zorgen voor de bediening van de klanten in de Gogo-bars van Nana Plaza.
Filmpje uit Nana Plaza
Filmpje van een wandeling langs de gogo's in Soi Cowboi
In Patpong had ik nu voor het eerst de ervaring waarvoor we altijd gewaarschuwd worden. Je wordt echt helemaal gestrest van al die kerels, maar ook vrouwen die je binnen de bar binnen vragen. En dan vooral die barren waar je niet naar binnen kunt kijken, want het zit namelijk op de 1e verdieping. Alle andere gogo's staan de deuren gewoon open en kun je gewoon naar binnen kijken hoe de danseressen eruit zien.
Maar ik ben een keer naar boven gelopen en heb een biertje besteld. Er was niet veel keus, daar begint het al mee. Maar er was wel Singha bier. Op het podium stonden dames spiernaakt aan een paal te dansen, maar het waren niet bepaald de mooiste. Ook de show die op dat moment bezig was, werd niet door de meest charmante persoonlijkheid uitgevoerd. Even later kwam er een vrouw langs die me vroeg om een bijdrage voor de show, ik de beroerdste niet doe 20 Baht in het mandje. Begint dat wijf op het podium te blerren dat ik voor haar show ook een bijdrage moest lappen. Dat is leuke handel, voor iedere show aparte collecteren, was ik nog niet eerder tegen gekomen in Thaise gogo's. Meiden, danseressen vragen me om een drankje, maar dat weiger ik. Ben niet zo gek lang binnen uiteindelijk, komt er een kerel met een bon op me af. 1400 Baht (=28 euro). Er stonden wat bedragen op een briefje zoveel voor bier, zoveel voor show, zoveel voor weet ik veel, totaal 1400 Baht dus. Ik heb 200 Baht gegeven en ben gelijk weggegaan. Ze hielden me niet tegen en kwamen me ook niet achterna.
Gelukkig had ik meteen daarop weer iets veel grappiger. Ik liep langs een volgende gogo en zag allemaal meiden in bikini op de dansvloer staan. Dus ik naar binnen. Gelijk werd er mij een zitplaats aangeboden, ik zag de meisjes al plaats nemen en een bood de plek naast haar aan om te gaan zitten. Maar ik zag meteen wat voor vlees er in haar broekje moest zitten, ik dacht ga lekker ergens anders zitten. Verderop, vlak voor de dansvloer, zag ik een paar lege barkrukken. en daar ben ik gaan zitten. Voor mijn gevoel kwam die ladyboy achter me aan, maar heb haar gewoon genegeerd. Ze ging de dansvloer op bij die andere meiden en begon uitdagend te dansen en mij zwoel aankijken. Ondertussen was het biertje dat ik besteld had, gearriveeerd. En toen ik alle meiden eens goed bekeek, viel het mij pas op, dat het allemaal, stuk voor stuk, ladyboys waren. Bij sommigen had ik nog wel twijfel, maar bij de meesten niet. Ze gaan wel een beter en eigenlijk ook leuker gesprek met je aan dan de meeste meiden. En zeggen ook eerlijk dat ze jongens zijn. Toen ik meldde dat ik dat best wel door had, vroegen ze me hoe ik dat dan wist. Ik zei: "aan je diepe donkere mannenstem". Waarop de jongens het met ze alle uitgierden. Da's dan weer jammer. Ladyboys moeten altijd harder en hoger gillen dan meiden. Nadat ik me biertje op had, ben ik uiteraard weer vertrokken. Je weet toch?
Hier nog iemand uit Patong.
