Bij de aankomst op het strand van Koh Samet waren er op Sai Kaew Beach nauwelijks golven. De een na laatste dag van mij daar (zondag), was het plots allemaal veel ruwer geworden. Dat beloofde niet veel goeds. Ook op zondag zijn er mensen die het eiland verlaten. En ik had nog alle tijd omdat allemaal eens te bekijken. Het instappen met je koffer, ging altijd wel goed, zo zag ik. Maar da's nog geen garantie. Het grootste probleem was het om de speedboot door de golven heen van het strand af te krijgen. Dat kon dicht bij de kant niet op de motor gebeuren. De jongen aan de voorkant moest de boot van de kant aftrekken door aan het ankertouw te trekken, terwijl de chauffeur de boot probeerde af te duwen. Gelukkig zijn er veel jongens op het strand om te helpen, maar het was soms wel een aardige klus. En juist voor het strand slaan de golven juist hoog op.
Op maandag was het mijn beurt. Mijn koffer en rugzak lagen vlot in de boot. En die had ik gelijk onder de banken geschoven, want wist nog niet of en hoeveel mensen nog meer meegingen. In eerste instantie leek ik de enigste passagier. We gingen van de kant af. Maar nauwelijks iets van de kant af, waar de motor gebruikt kon worden,konden we weer terug voor een Thais stelletje met een kind. Die waren ook al snel aan boord en nadat we weer van de kant af waren voer de boot al rap op topsnelheid. Het kindje van dat Thaise stel vond dat toch wat minder, zag ik aan hem. Hij zocht dan ook bescherming bij zijn vader.
Nauwelijks op zee, bleek de boot net om de landtond van Sai Kaew Beach heen te varen naar de pier. Op het steiger daar werden nog een paar passagiers opgepikt. Er stapte ook nog een meisje in met een kind, van (volgens mij) nauwelijks 1 maand oud. Tijdens het instappen van haar, heb ik het kindje zelfs nog effe in handen gehad. behulpzaam als ik ben.
Daarna ging het weer met gezwinde spoed naar het vasteland. Na het uitstappen, werd ik met een brommer met zijspan terug gebracht waar ik het ticket voor de boot en week eerder had gekocht.
Men wilde mij voor 800 baht naar Pattaya brengen, maar dat heb ik deze keer kunnen afdingen tot 500 Baht.
Hier een filmpje van de tocht met speedboot terug naar het vasteland.
Walking Street bestaat sinds voor mijn eerste bezoek aan Pattaya ooit. Er is in de loop der jaren niet veel veranderd. Er zijn alleen enorm veel gogo's bij gekomen.
Wat wel veranderd is sinds mijn laatste verblijf in Pattaya, is het welkomstbord bij de hoofdtoegang tot deze straat.
Ik werd meegenomen naar het huis van wat mensen die vlakbij Pattaya wonen, ten oosten van de spoorlijn.
Hier, op het erf liepen veel jonge dieren rond; biggetjes, kuikens en puppies. Verder ook nog wat katten en de volwassen exemplaren van de dieren die ik eerder opnoemde.
Er waren natuurlijk ook jonge kinderen. Deze huilde altijd wanneer ze zag dat ik, westerling, naar haar keek. Die ervaring heb ik al bij een aantal kinderen opgedaan, is niet echt nieuw voor me. Iedereen lacht er ook hartelijk om.
De 2e keer dat ik er kwam, lag ze met haar ogen dicht in een hangmat heen en weer te schommelen. Ik nam het schommelen over van haar moeder, dat ik ging totdat ze haar ogen weer open deed. Toen ze me zag, begon gelijk het huilen weer.
Zelfs tijdens het eten van een ijsje kan ze huilen, zolang die westerling naar haar kijkt.
Honden in Thailand komen ook naar me toe om te bedelen om eten.
Wat een rare schoenen!!!
De grote biggen liepen niet vrij rond, maar hadden wel aardig de ruimte.
De mensen van de kinderboederij verdienen hunnen centjes met het maken van cementen raamversierselen. En andere versierselen die je aan de buitnkant van veel huizen ziet. Men liet mij ook foto's zien van allerlei afgewerkte huizen en appartementen waar ze aan hadden meegewerkt.
Zo op deze foto's vrag je je af, wat moet dat worden. Maar wanneer het af en aan een gebouw is aangebracht dan zag het er prachtig uit. Jammer dat ik zoiets niet kon vervolgen.
Vlakbij de kinderboerderij is ook de Pattaya Vliegclub. Hier stijgen regelmatig hobbyisten op, om te genieten van het vliegen met hun machine boven Pattaya.
Ben uiteraard 's avonds wel een paar keer naar een paar barren geweest. Hoewel ik deze keer uiteindelijk niet zo gek veel dagen in Pattaya doorgebracht heb.
Heb wat oude barren opgezocht en weer veel nieuwe gezichten gezien, maar ook wel een paar oude bekenden.
Hier een fotootje van overdag bij de Happiness bar in soi 7. Het opmaken voor de klanten komen.
Hier dan 's avonds aan de waterpijp.
Er komen langzamerhand ook veel barren bij, waar de meiden een uniform aan hebben. Er wordt veel aan paal dansen gedaan in deze open barren. Dit is de Nice2 bar in Soi 7.
